Είχα καιρό να σε δω και να που σήμερα ήταν η μέρα. Περίμενα να σε δω χαρούμενο και το πρόσωπο σου να χαμογελά. Όμως δεν ήταν έτσι. Η κούραση διαγραφόταν σε όλη την παρουσία σου. Άντεξε καρδιά μου γιατί έτσι πρέπει. Μακάρι να μπορούσα να πάρω επάνω μου όλα σε βαραίνουν τελευταία... Να ξέρεις ότι είμαι εδώ. Κι αν νιώσεις την ανάγκη να μιλήσεις σε κάποιον, θα περιμένω. Καληνύχτα κι άσε τον Μορφέα να σε ταξιδέψει επάνω στα σύννεφά του!


This entry was posted on 2:23 π.μ. and is filed under . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.

0 που με σκέφθηκαν: